Αυτό που συμβαίνει συνήθως και οι γονείς προβληματίζονται είναι ότι τα παιδιά τους δεν μοιράζονται τα νέα τους από το σχολείο.
Συχνά ακούμε τους γονείς να αναφέρουν εκφράσεις όπως, «το παιδί μου δεν λέει τίποτα για το σχολείο», «ρωτώ λίγο από δω, λίγο από κει μπας και καταλάβω κάτι», «μαθαίνω από τη συμμαθήτριά του πως πέρασε στο σχολείο». Οι γονείς συνήθως καταλήγουν σε αγωνιώδεις ερωτήσεις προς τα παιδιά στην προσπάθεια εκμαίευσης κάποιων πληροφοριών.
Ωστόσο, να σημειωθεί ότι πάντα αυτό ενέχει την καλή διάθεση και πρόθεση του γονέα που μέσα στην αγωνία του να μάθει, συνήθως πυρπολεί το παιδί με ερωτήσεις: «Τι έκανες σήμερα; Πώς πέρασες; Πάλι δεν έγινε τίποτα; Τι είναι το «καλά»; Πες τίποτα παραπάνω. Σήκωσες το χέρι σου; Γιατί τρία λάθη, δεν τα είχαμε κάνει; γιατί σε μάλωσε η δασκάλα; γιατί δεν έφαγες όλο το κολατσιό σου… και άλλα πολλά…».
Αυτά λοιπόν που είναι σημαντικά να κάνετε αλλιώς κατά την επικοινωνία με το παιδί είναι:
Παρατηρείστε αν το παιδί είναι διαθέσιμο για αυτή την επικοινωνία. Είναι ανοιχτό στη συζήτηση; Θεωρείται κατάλληλο το πλαίσιο, ο χρόνος που συμβαίνει και για τους δύο ομιλητές αυτό; (Ίσως, να πείτε «μπορεί να μην είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε, εγώ είμαι εδώ και θα χαρώ να τα πούμε»).
Παρατηρείστε το ύφος και το στυλ που ρωτάτε (ανακριτικό;, με ενδιαφέρον αλλά ελεγκτικό;, με τρυφερότητα;). Πώς λοιπόν διατυπώνετε τις ερωτήσεις και τι τόνο φωνής έχετε εκείνη τη στιγμή (αγωνιώδη, θυμωμένο, έντονο, χαλαρό, χαρούμενο, ενθουσιώδη;).
Αποφεύγετε να επιμένετε με ερωτήσεις καθώς το παιδί μπορεί να πιεστεί και να αρχίσει να απαντά αυτοματοποιημένα, δίνοντας την εντύπωση ότι κρύβει κάτι ή λέει ψέματα για να αποφύγει το γονιό, ενώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Μπορείτε να ξεκινήσετε να λέτε τα δικά σας νέα ημέρας, προσκαλώντας το παιδί σε μια συζήτηση που δεν περιέχει τις τυποποιημένες καθημερινές ερωτήσεις.
Μπορείτε να δίνετε δικά σας παραδείγματα από την καθημερινότητά σας και να του λέτε τι καταφέρατε, είτε εύκολα είτε δύσκολα, και πως νιώσατε για τις προσπάθειές σας (π.χ. «αχ, σήμερα είχα πολλές υποχρεώσεις και τα κατάφερα πολύ καλά και ας μην τα έκανα όλα». «Κατάφερα να κάνω πολύ ωραία συνταγή…», «Σήμερα έμαθα πώς να καθαρίζω καλύτερα…», «Σήμερα τσακώθηκα με ένα συνεργάτη μου. Θυμώσαμε…», «Σήμερα ήταν μια κουραστική μέρα…».
Καλό είναι όταν παραλαμβάνετε το παιδί έξω από το σχολείο να του λέτε ότι χαίρεστε που το βλέπετε και να του δίνετε αγκαλιά. Αυτό είναι ουσιαστικό και αληθινό. Συνήθως, οι γονείς ενώ έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη να μιλήσουν με τα παιδιά, μπορεί να μην είναι οι ίδιοι διαθέσιμοι και ανοιχτοί να ακούσουν: Στο μυαλό μπορεί άθελά να υπάρχουν οι ταυτόχρονες σκέψεις: «να πάμε γρήγορα σπίτι, να φάμε γρήγορα, να πάμε μελετητήριο, να διαβάσουμε, να συμμαζέψω, πo!, τρέχουμε γιατί δεν θα προλάβουμε». Ας επιλέξετε στιγμές με περισσότερη ηρεμία και λιγότερη βιασύνη και για τους δυο σας.
Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σάς κοιτά και σας ακούει. Μπορείτε να σκύψετε στο ύψος του, ή να το σηκώσετε σε καρέκλα, ώστε να είναι στο ίδιο ύψος με εσάς.
Στο τέλος, ας επιβραβεύσετε ο ένας τον άλλον λέγοντας «Χαίρομαι που τα είπαμε», «Μου είναι πολύ σημαντικό όταν μιλάμε», «Απολαμβάνω πολύ το χρόνο μαζί σου», «Ήσουν σπουδαίος σήμερα», «Κατάφερες πολλά πράγματα», και άλλα.
Καβάλλη Ράνια, Ψυχολόγος
Πηγή: milontasgiapaidia.wordpress.com
