Διαφήμιση
– Μην πετάς το φαγητό σου κάτω, γιατί ΜΟΥ το κάνεις αυτό μπροστά στον κόσμο!
– Βάλε τη ζακέτα σου γιατί αν αρρωστήσεις ΕΓΩ στο νοσοκομείο δεν πάω!
– Πρόσεχε με τα φουσκωτά, γιατί δεν ΑΝΤΕΧΩ να πέσεις και να ΤΡΕΧΩ!
– Μη συμπεριφέρεσαι άσχημα, ΜΕ κάνεις και ντρέπομαι μπροστά στις φίλες μου!
Κι αυτές είναι μόνο μερικές ατάκες που θυμάμαι από το τελευταίο παιδικό πάρτι που παραβρέθηκα. Όσο καθόμουν στον καναπέ, τρομαγμένη ομολογώ, θυμήθηκα την παλιά ελληνική ταινία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τη Μαίρη Κοντού που ονειρευόταν συνεχώς μια παλιά της αγάπη το Στέφανο! Όταν τη ζόριζε ο Κωνσταντάρας του πέταγε ένα «Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό ο Στέφανος» και του έδενε τη ψυχολογία χειροπόδαρα.
Στην αρχή παρασύρθηκα κι εγώ και μεταμορφώθηκα σε θύμα και συγχρόνως θύτη ενός επίπονου συναισθηματικού εκβιασμού. Δεν ένιωθα καλά να μην εκτοξεύω απειλές προς το παιδί μου, που το καημένο δεν είχε κάνει τίποτα. Έπαιζε με τους συνομηλίκους του και έκανε την ανάλογη φασαρία. Οι συγκεκριμένες όμως μαμάδες που καθόντουσαν κοντά μου, οι οποίες είχαν σπαταλήσει σίγουρα ένα παραγωγικό τρίωρο σε μαλλιά, νύχια και botox, έκαναν μόνο αυτό. Δεν σηκωνόντουσαν από την καρέκλα, μόνο φώναζαν. Η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην ακούν κι εκείνες να ουρλιάζουν ακόμα περισσότερο. Κάθε ουρλιαχτό έβαζε την ψυχολογία και την αυτοεκτίμηση του παιδιού στο εκτελεστικό απόσπασμα και την πυροβολούσε με σκληρότητα και χωρίς καμία ένδειξη μητρικής τρυφερότητας.
Δεν πιστεύω ότι οι συγκεκριμένες μαμάδες καταλάβαιναν τι έλεγαν ή τι έκαναν, ούτε πόσο χειριστικές γινόντουσαν. Ίσως χρειαζόντουσαν λίγη ώρα ησυχίας με τις φίλες τους και “μπέρδευαν” τον τρόπο. Μπορεί μετά από τρία παιδιά να είχαν ξεχάσει και το τρόπο που πίνεις ήρεμος ένα καφέ χωρίς έννοιες και απειλές. Αυτό όμως το ΕΓΩ δεν πάω στο νοσοκομείο εάν αρρωστήσεις, δεν το άντεξα. Ξαφνικά φαντάστηκα ένα άρρωστο παιδάκι σε ένα νοσοκομείο, φορτωμένο με ενοχές για την ασθένεια του και συγχρόνως να παρακαλεί τη μαμά του να μην το αφήσει μόνο του και αρρώστησα κι εγώ. Αυτή η χειριστική μαμά με επανάφερε σαν ηλεκτροσόκ και με έκανε να την κοιτάξω σχεδόν με μίσος.
Οι συνέπειες τέτοιου συναισθηματικού εκβιασμού είναι οδυνηρές για τον ψυχισμό του παιδιού. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, τα κύρια συναισθήματα που εμπνέει ο συναισθηματικός εκβιασμός είναι φόβος, υποχρέωση και ενοχή. Το αποτέλεσμα είναι η εμπλοκή του μικρού “θύματος” σε έναν ιστό τον οποίο φοβάται και από τον οποίο αισθάνεται ανίκανο να ξεφύγει. Κερδίζει ανασφάλεια και χάνει αυτοεκτίμηση, ενώ κάθε φορά που κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του, νιώθει ότι συμπεριφέρεται εγωιστικά και δεν του αξίζει.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν με χειριστικούς γονείς έχουν μεγάλη ανάγκη να τα αγαπούν και να τα αποδέχονται. Συνήθως έχουν φορτωθεί στις πλάτες τους τα χαμένα εφηβικά όνειρα των γονιών τους ή κάποιο σπασμένο προφυλακτικό για το οποίο προφανώς δε φέρουν καμία ευθύνη. Μια γυναίκα που καταπιέστηκε και περιορίστηκε σε ένα γάμο που δεν ήθελε, νιώθει ότι με αυτήν τη ζωή θυσιάζει ένα κομμάτι του εαυτού της. Και έρχεται κάποια στιγμή η ώρα να ζητήσει αυτό το κομμάτι πίσω. Ο μόνος τρόπος να το εξαργυρώσει στην προκειμένη περίπτωση ήταν, είτε δημιουργώντας το παιδί των ονείρων της (που δεν πετάει το φαγητό του ή δεν την κάνει να ντρέπεται κτλ.) είτε βρίσκοντας τρόπο να μην ασχολείται (εγώ νοσοκομείο δεν πάω ή δεν τρέχω αν χτυπήσεις κτλ.).
Όταν τίποτα από τα δυο δε λειτούργησε τότε πέρασε στο επόμενο στάδιο και άρχισε την παιδιάστικη κατά μέτωπον επίθεση. Οποιαδήποτε απόκλιση από το σενάριο που είχε στο μυαλό της μεταφράστηκε σε αχαριστία κι αδιαφορία και ακούσαμε ατάκες όπως:
– Καλά χαζό είσαι παιδί μου;
– Κουφάθηκες;
– Δεν είσαι για πουθενά!
– Ίδιος ο πατέρας σου, ο άχρηστος! (προφανώς υπήρχαν και θέματα διαζυγίου)
Μετά τα αναμενόμενα κλάματα του παιδιού αλλά και τη συνειδητοποίηση ότι είχε χάσει τον έλεγχο και είχε εκτεθεί στις φίλες της, άρχισαν τα καλοπιάσματα.
– Μην κλαις μωρό μου, εσύ να είσαι καλά και άσε με εμένα. Εγώ έχω συνηθίσει να με χτυπά η ζωή, οι αδικίες, η μοίρα, ο ανάδρομος Ερμής κτλ.
Κάπου εκεί στη μαύρη μοίρα, έχασα κι εγώ την ψυχραιμία μου και πήρα θέση υπέρ του παιδιού. Δεν έπρεπε να το κάνω αλλά δε μπόρεσα να κρατηθώ. Ενστικτωδώς όμως, η ομάδα έδεσε μεταξύ της και έγινε ασπίδα στο προστατευόμενο μέλος της. Με επανάφερε στην τάξη με χαρακτηριστικό και προσβλητικό τρόπο και συνέχισε την ίδια συμπεριφορά. Εγώ άλλαξα θέση και δέχτηκα συγκαταβατικά χτυπήματα στην πλάτη από άλλες μαμάδες οι οποίες προφανώς είχαν ενοχληθεί αλλά δεν είχαν ασχοληθεί.
Συμπέρασμα;
Πρέπει όλοι να σκεφτούμε πόσες φορές έχουμε άθελα μας μιλήσει με τέτοιο τρόπο στα παιδιά μας, πάνω στην κούραση και την απελπισία της στιγμής. Κι ίσως πόσες φορές έχουμε νιώσει μια αδικία ή ζήλια για τις ζωές των άλλων και το έχουμε φορτώσει στα παιδιά. Συγχρόνως πρέπει να σκεφτούμε και πόσες φορές έχουμε πέσει εμείς θύματα συναισθηματικού εκβιασμού από φίλους, συγγενείς ή συνεργάτες και να πάρουμε απόφαση να βγάλουμε αυτούς τους ανθρώπους από τη ζωή μας.
Και το σημαντικότερο από όλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι άγραφο χαρτί και ο χαρακτήρας τους είναι δικό μας δημιούργημα. Συνεπώς, εάν έχετε πρόβλημα με τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα παιδιά σας, πρέπει να έχετε πρόβλημα και με τον τρόπο που συμπεριφέρεστε εσείς. Εάν όχι… κάτι δεν έχετε καταλάβει σωστά.
Πηγή: www.mommy.gr
Διαφήμιση
Mία κυρία συγγενής από την άλλη πλευρά είπε στον ένα εγγονό μου ότι αυτός είναι ένα τίποτα ενώ ο άλλος λέει πολλά. Εγώ απάντησα αμέσως ότι ετσι δεν μιλάμε στα παιδιά και ο εγγονός μου που κατηγορήθηκε ως τίποτα είπε στον γυιό μου και πατέρα του. Μπαμπά πες σε αυτούς τους δύο δηλαδή την θεία και τον θείο να φύγουν αμέσως για να δούμε μόνο την γιαγιά δηλαδή εμένα. Εγώ φοβήθηκα ότι θα γίνει εμπλοκή στις σχέσεις και είπα όταν έρχεται η γιαγιά εσύ λες «Μπαμπά νυστάζω πότε θα φύγει η γιαγιά?» Ετσι το γύρισα στο χιούμορ αλλά θυμήθηκα τί έπαθα με τον πρώτο εγγονό μου που τώρα είναι δέκα χρονών και είχε γίνει ο Τρωικός πόλεμος με τα Συμπεθέρια επειδή τον μικρό τον μεγάλωσα εγώ για τέσσερεις μήνες και ήξερε πότε δυσανασχετούσα και ιδίως όταν η μητέρα μου άφησε ένα διαμέρισμα στον γυιό μου δίνοντας εμένα μία επικαρπία μια που το είχα ανακαινίσει. Οι συνάδελφοί μου ως δικηγόροι αντιμετωπίζουν άλλα θέματα και η απάντηση είναι στην ερώτηση γιατί έλκω τόσο φθόνο σε ανθρώπους που βλέπω μία φορά στα δύο χρόνια , η απάντηση είναι καλά να πάθεις ποιος σου είπε να κάνεις αμόρφωτους συμπεθέρους. Λάθος και αυτοί για μένα διότι ένας καλός άνθρωπος όσο αδαής και να είναι παραμένει ταπεινός και το πολύ πολύ να κάνει κάποιες ερωτήσεις. Δεν ανακατεύτηκα ποτέ στις προίκες εξάλλου νομικά τις καταργήσαμε για τις γυναίκες αλλά βρέθηκα να είμαι υποδεέστερη μόνο και μόνο επειδή δεν έχω σύντροφο.Οι δάσκαλοί μου και οι καθηγητές μου όλοι με συμπαθούσαν πολύ και με επαινούσαν και παρότρυναν την μητέρα μου να σπουδάσω κάτι που έκανα και τελικά μου βγήκε πολλές φορές σε κακό. Τελικά ναι εγώ η ίδια έφταιξα γιατί φέρθηκα μπόσικη και τον μπόσικο τον ξεσκίζουν ετσι λαικά. Βλέπεις να επιβιώνουν τα αρπακτικά και βάζοντας στόχο να θυσιαστείς για να μεγαλώσεις τα παιδιά το μόνο που θα αποκομίσεις είναι να προσπαθήσουν να έχουν το επάνω χέρι . Εκεί βλέπεις , ο Θεός ατελείωτα παραδείγματα με ανθρώπους, που δεν δοκιμάστηκαν απλώς αλλά τιμωρήθηκαν. Ναι μία μέρα έρχεται η Θεία δίκη αλλά όταν είσαι καλός άνθρωπος πονάς δεν θέλεις να δεις να υποφέρει κανείς αλλά αυτό το εκλαμβάνουν ως ηλιθιότητα. Εγώ λέω το γνωστό » αυτό που έπαθε αυτός ούτε ο εχθρός μου να μην το πάθει» αλλά όταν παθαίνω εγώ αυτοί γελάνε και επειδή είναι πάντα οι τοξικοί δεν τους δίνω πολλά περιθώρια . Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι ένα παιδάκι να διαχειριστεί μία τοξική συμπεριφορά από μητέρα ή πατέρα ή συγγενή και μπράβο στον εγγονό μου που είπε πέταξέ τους έξω γιατί θέλω να δω μόνο την γιαγιά αυτούς τους βλέπουμε συνέχεια. Θα καταφέρει στην ζωή του να προστατευτεί αλλά τα παιδάκι θέλουν συνεχή παρακολούθηση. Όταν η μητέρα κακομεταχειρίζεται παιδάκι που είναι σε τρυφερή ηλικία του ενεργοποιεί το αλτσχάιμερ και αυτό στα παιδιά το λένε αυτισμό και το παιδάκι γίνεται αυτιστικό και μπερδεύει τα λόγια του και τότε τρέχεις στην λογοθεραπεία και όλα αυτά μου τα εχει εξηγήσει γιατρός αλλά δεν έχω την δυνατότητα να ταξιδεύω , η υγεία μου είναι εύθραυστη και δεν έμαθα στην ζωή μου να διεκδικώ γιατί δεν είχαμε τους νόμους που έχουν ψηφιστεί τώρα για ενδοοικογενειακή βία κλπ Είμαστε μία υποανάπτυκτη χώρα σε σχέση με την Αμερική που έζησα για λίγα χρόνια μετά την εφηβεία μου σε ορισμένα θέματα σε άλλα όχι είμαστε καλύτεροι. Καλά Χριστούγεννα και είθε ο Χριστός να προστατεύει κάθε παιδάκι και τα εγγονάκια μου που ζουν εδώ και δεν έχουν άλλη γιαγιά γιατί πέθανε νέα από αλτσχαίμερμου ζήτησαν δύο σταυρούς που πήρα από εκκλησία για τον λαιμό σε ένα μικρό μαύρο σχοινάκι και κόστισαν μόνο 10ευρώ αλλά τα ήθελαν για Χριστουγεννιάτικο δώρο και εγώ τους εκπλήρωσα την επιθυμία. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τόσο μικρά την αξία του δώρου σε ευρώ την αγάπη και τον έπαινο θέλουν για να μεγαλώσουν σωστά.