Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο του εξαιρετικού μουσικού και Διευθυντή Ορχήστρας, Αλέξανδρου Μυράτ, στο οποίο θυμόταν πως ξεκίνησε την προσπάθεια να ακολουθήσει τη καριέρα που λαχταρούσε. Ήταν, λοιπόν, δεκατριών ετών (και μισό όπως δηλώνει χαρακτηριστικά) και επισκέφτηκε ένα Ωδείο. «Μπορώ να μάθω Διεύθυνση Ορχήστρας σε εσάς;» ρώτησε και τότε η γραμματέας του απάντησε «Είναι πολύ αργά για σένα!»
Το παιδί αυτό έλαβε μια απάντηση που του έκοψε τα φτερά πριν προλάβει καν να τα ανοίξει και παρόλα αυτά, επτά χρόνια αργότερα έδινε την πρώτη του επαγγελματική συναυλία στις Κάννες ως Διευθυντής Ορχήστρας του Μόντε Κάρλο. Πώς το πέτυχε αυτό; Όπως ο ίδιος δήλωσε:»Μέσα από μία πορεία όπου όποιες κι αν ήταν οι δυσκολίες, οι αναποδιές, οι αποτυχίες (που ευτυχώς υπήρξαν, διότι ήταν διδακτικές), τις έζησα μέσα από μία ποιότητα ζωής και σε αρμονία με την αρχική μου επιθυμία.» (Από την ειδική έκδοση «Εδώ ή αλλού: Το δίλημμα της επιλογής» των Εκπαιδευτηρίων Δούκα).
Σε αρμονία με την αρχική του επιθυμία! Αυτό θέλω κι εγώ για τα δικά μου παιδιά, να ζουν τη ζωή τους σε αρμονία με τις επιθυμίες τους! Και γι’ αυτό προσπαθώ ή έστω νομίζω ότι προσπαθώ. Η αλήθεια είναι ότι τους έμελλε δύσκολη εποχή να μεγαλώσουν, αλλά δεν τους έμελλε η δυσκολότερη. Τίποτα δεν μπορεί και τίποτα δεν πρέπει να κάνει τα παιδιά αυτού του τόπου να μικρύνουν τα όνειρά τους. Όσο πιο μεγάλα και φωτεινά είναι τα όνειρα, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να πραγματοποιηθούν.
Οι δυσκολίες κι οι αναποδιές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται μόνο ως αφορμή για μεγαλύτερη προσπάθεια ή όπως λέει ο μεγάλος μουσικός, ως αφορμή για να τρέξουν τα παιδιά γρηγορότερα προς αυτό που αγαπούν και έχουν επιλέξει.
Αυτό που έχουν επιλέξει μόνα τους!
Είναι πολύ σημαντικό να αφήσουμε τα παιδιά να σχεδιάσουν τις δικές τους ζωγραφιές και να φανταστούν το μέλλον τους. Είναι δύσκολο για εμάς τους γονείς να κάνουμε πίσω και να εμπιστευτούμε την κρίση των παιδιών. Στα μάτια μας θα είναι πάντα παιδιά. Όμως εάν τα έχουμε μεγαλώσει σωστά, τότε οφείλουμε να εμπιστευτούμε τις επιλογές τους και να είμαστε περήφανοι για αυτές. Είναι πολύ μεγάλο λάθος να περιμένουμε από τα παιδιά να πραγματοποιούν τα δικά μας “άπιαστα” όνειρα και να φορτώνουμε στις πλάτες τους τις δικές μας “μεγάλες προσδοκίες”
(Δείτε επίσης: Πως οι “μεγάλες προσδοκίες” των γονιών δυσκολεύουν τα παιδιά;)
Τα παιδιά έχουν τη δική τους διαδρομή και χρειάζονται τη δική μας διακριτική βοήθεια, εάν κάπου στη διαδρομή χαθούν. Οφείλουμε να τους εξηγήσουμε ότι κάποια όνειρα χρειάζονται μεγαλύτερη προσπάθεια και είναι πιθανό να αφήσουν πίσω τους πόνο και κούραση. Αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Άλλωστε, η προσπάθεια είναι εξίσου σημαντική με το αποτέλεσμα. Ποιος ξέρει άραγε πόσα όχι άκουσε ο Αλέξανδρος Μυράτ, στη μεγάλη πορεία του; Το θέμα είναι ότι τα μετέτρεψε σε κίνητρο και τα εναρμόνισε με τις επιθυμίες τους.
Τα παιδιά που ζουν αρμονικά με τις επιθυμίες είναι πιο ευτυχισμένα παιδιά. Ζουν χωρίς απωθημένα ή χωρίς το βάρος ξένων ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Είναι πιο ήρεμη η ψυχή τους, γι’ αυτό και είναι καλύτεροι φίλοι, καλύτεροι συγγενείς, καλύτεροι συνάδελφοι και θα γίνουν καλύτεροι γονείς. Και αυτό ίσως είναι η αρχή για έναν καλύτερο κόσμο.
Παιδί: www.mommy.gr
