Έχει συμβεί σε όλους τους (αληθινούς) γονείς: φωνάξαμε στο παιδί μας και έχουμε πει λόγια που δεν ήταν βοηθητικά και πλήγωσαν τον δεσμό, τη σχέση μας, πχ: «Με απογοητεύεις τώρα να ξέρεις.» ή «Δεν ντρέπεσαι να κάνεις σαν μωρό;» ή «Φύγε από μπροστά μου, σε βαρέθηκα, πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα!».
Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πληγώσει το παιδί μας, συχνά, νιώθουμε ενοχές…
Τι τις κάνουμε τις ενοχές ;
Στο βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε’’ γράφω σε μία ιστορία:
Όταν νιώθω ότι δεν ανταποκρίθηκα σωστά και με πνίγουν οι ενοχές, έχω δύο επιλογές:
Να θεωρήσω ότι είμαι θύμα και να μην κάνω τίποτα ή, χειρότερα, να πω ότι τελικά φταις εσύ.
Ή να γιατρέψω τον δεσμό μας που πληγώθηκε. Για να επανασυνδεθούμε.
Ο δεσμός με το παιδί μας είναι αυτό το σχοινί που ζωγράφισα στην εικόνα.
Έχουμε ως γονείς την ευθύνη της σύνδεσης, του δεσμού. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να ράψουμε κάποιες κλωστές στο σχοινί / δεσμό… για να γίνει πάλι ανθεκτικό, ευέλικτο, πλούσιο.
Ο γονέας είναι αυτός που πρέπει να κρατάει τη βελόνα και να πάει να συναντήσει το παιδί του (όχι το αντίθετο!).
Πρακτικά, τι μπορούμε να κάνουμε για να γιατρέψουμε τον δεσμό;
Η πρώτη σκέψη μας τις περισσότερες φορές είναι να ζητήσουμε συγνώμη από το παιδί. Είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα…
Δεν αρκεί το ‘‘συγνώμη’’…
Το να ζητάμε συγνώμη δεν θα φτάσει να αποκαταστήσει τη σχέση μας λέει η Ψυχοθεραπεύτρια και Συγγραφέας Ιζαμπέλ Φιλιοζά. Γιατί; Μας εξηγεί ότι το “συγνώμη” που θα πούμε στο παιδί είναι επικεντρωμένο στον εαυτό μας και εχει ως σκοπό να μας απαλλάξει εμάς… και όχι να γιατρέψουμε τον δεσμό που έχει πληγωθεί.
Για να γιατρέψουμε έναν τραυματισμό, ασχολούμαστε με το τραύμα, όχι με αυτόν που το προκάλεσε…
Το παιδί έχει ανάγκη να ακούσουμε τι βίωσε (όχι μόνο να ακούσει τη δική μας συγνώμη…)
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;
Μερικά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε με ένα παράδειγμα.
[*Τα βήματα παρακάτω είναι ενδεικτικά, δεν τα ακολουθούμε πάντα όλα και κατά γράμμα γιατί αυτό που θα πούμε στο παιδί πρέπει να έρχεται από μέσα μας και να είναι ειλικρινές για να έχει αποτέλεσμα! Επίσης, κάθε παιδί και κάθε γονέας είναι μοναδικός και κάθε οικογένεια πρέπει να βρει τις δικές της λύσεις.]
-
Περιγράφουμε τα γεγονότα
«Πριν, φώναξα και σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι. Έτρεξες στο δωμάτιό σου. Πόνεσες μέσα σου και ίσως σκέφτηκες ότι δεν σε αγαπάω…».
-
Ρωτάμε το παιδί (αν δεν μιλάει από μόνο του)
«Πώς ένιωσες όταν σου φώναξα, θέλεις να μου πεις;»
-
Ακούμε με ενσυναίσθηση το βίωμα του παιδιού χωρίς εμπόδια επικοινωνίας (+ βάζουμε λόγια πάνω σε αυτό το βίωμα)
«Φοβήθηκες πολύ όταν φώναξα. Ένιωσες και ντροπή που σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι…»
-
Εξηγηγούμε τι συνέβη σε μας:
«Δεν ήθελα να φοβηθείς, ούτε να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι ένα καλό παιδί. Δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι δεν υποφέρεσαι. Σ’ αγαπάω. Φώναξα γιατί είμαι κουρασμένη και ένιωσα ανύμπορη. Όταν ήμουν μικρή η Μαμά μου μου έλεγε συνέχεια ότι δεν υποφέρομαι, και όταν μαλώσαμε πριν επειδή δεν ήθελες να ετοιμαστείς να φύγουμε, φώναξα όπως φώναζε και η Μαμά μου. Δεν θέλω να το κάνω αυτό… κι όμως το έκανα…πόνεσες και αυτό χαλάει τη σχέση μας… Δεν το θέλω καθόλου».
-
Αποκατάσταση
«Τι θα ήθελες να κάνουμε για να νιώσεις πόσο σε αγαπώ; Μία μεγάλη αγκαλιά; Ένα παιχνίδι μαζί; Κάτι άλλο; Πώς νιώθεις τώρα; Τι λες από μέσα σου;»
-
Ψάχνουμε μία λύση μαζί με το παιδί
«Δεν θέλω να σου φωνάζω και να σου λέω πράγματα που σε πονάνε. Αλλά μπορεί να μου ξανασυμβεί, ακόμα και να μη το θέλω… Τι θα μπορούσαμε να βρούμε ως σημάδι που θα μπορούσες να κάνεις έτσι ώστε όταν νευριάζω να το κάνεις και να μη φωνάζω;»
– Να σου πω την λέξη «αρκουδάκι χνουδωτό» και να σε παίρνω μια αγκαλιά!
– Τι ωραία ιδέα! Θέλεις να δοκιμάσουμε;
Λίγες μέρες μετά:
Συζητάμε με το παιδί για το αν λειτουργεί ή όχι η λύση με το σημάδι.
– Πέρασε μια εβδομάδα που είπαμε να έχουμε το σημάδι μας! Όταν νευρίαζα και έλεγες «αρκουδάκι χνουδωτό», μιλούσα πιο ήρεμα και βρίσκαμε μία λύση μαζί! Τι ωραία ομάδα κάνουμε όταν ακούμε η μία την άλλη και σκεφτόμαστε λύσεις!
Και αν δεν δούλεψε;
Τότε συζητάμε με το παιδί τους λόγους και διαλέγουμε μία άλλη οδό!
Πάμε πάλι!
Πηγή: www.positiveparents.gr
