Από τον Αντώνη Κουσούλη, MD, Ερευνητή Ιστορίας & Κοινωνιολογίας της Ιατρικής
Κάθε παιδί είναι ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. Ένα από τα πιο δύσκολα έργα ενός γονιού (και ενίοτε κάποιου επιστήμονα υγείας) είναι το πώς να φερθεί σε ένα παιδί που εμφανίζει ιδιαίτερη ανησυχία, ιδίως όταν έχει και δεύτερο παιδί που χαρακτηρίζει «φυσιολογικό».
Παιδιά με υπερβολική κινητικότητα, μειωμένη προσοχή και παρορμητικότητα μπορεί να μην έχουν κανένα πρόβλημα, αλλά να εκφράζουν την αντίδρασή τους σε κάποια κατάσταση. Είναι σημαντικό πριν αποδώσουμε σε ένα παιδί το χαρακτηρισμό του συνδρόμου ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας) ή αρχίσουμε την αναζήτηση για μεταβολικές δυσλειτουργίες, να δοκιμάσουμε κάθε ορθολογιστική μέθοδο προσέγγισης του παιδιού που θεωρούμε «δύσκολο».
Δεν πρέπει να αποδίδονται ονομασίες και σύνδρομα στη συμπεριφορά του παιδιού, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να νιώσει προβληματικό και περιθωριοποιημένο, με αποτέλεσμα να αντιδράσει με άσχημο τρόπο.
Καλό θα είναι να ενθαρρύνεται η παραμικρή βελτίωση στη συμπεριφορά και να του επισημαίνεται τι έκανε καλά.
Κάτι που συχνά παραλείπεται είναι η αντιμετώπιση του κάθε παιδιού ως ξεχωριστή οντότητα. Ακόμη και αν ένα ζευγάρι έχει μεγαλώσει άψογα ένα παιδί με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, δεν σημαίνει ότι οι ίδιες μέθοδοι θα λειτουργήσουν το ίδιο αποτελεσματικά για το δεύτερο.
Ένα ανήσυχο και υπερκινητικό παιδί θα πρέπει να προσεγγίζεται με λίγα λόγια. Μικρές και λιγοστές προτάσεις είναι πιθανότερο να γίνουν κατανοητές και να ακολουθηθούν σε σχέση με πολύπλοκα «κηρύγματα».
Αν χρειάζεται να διαλέξει κάτι, καλό θα είναι να του δίνονται δύο επιλογές.
Στις περιπτώσεις που το παιδί δεν μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του ή αφαιρείται ενώ ασχολείται με κάτι, πρέπει να αντιμετωπίζεται με κατανόηση. Ίσως κάποιος ουδέτερος ήχος ή ένα άγγιγμα το επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Αν δεν μπορεί να ολοκληρώσει δραστηριότητες λόγω της ανησυχίας και της υπερκινητικότητάς του, το καλύτερο πρότυπο είναι ο γονιός. Θα πρέπει να είναι δίπλα του για να του δείξει την κατεύθυνση.
Ο ίδιος ο γονιός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στο άγχος των βαθμών και της επιτυχίας στο σχολείο. Αν διατηρήσει καλή σχέση με το παιδί του, είναι πολύ πιθανό να βελτιωθεί η αυτοεκτίμησή του και σταδιακά να αρχίσει να αποδίδει καλύτερα.
Οι γονείς δεν πρέπει να διστάζουν να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού γιατρού ή ψυχολόγου. Κυρίως, δεν πρέπει να διστάζουν να προσεγγίσουν το παιδί τους με καινούργιο, διαφορετικό τρόπο. Συνήθως, ένα παιδί που φωνάζει, το κάνει για να ζητήσει ενδιαφέρον και κατανόηση…
Πηγή: www.psychografimata.com
