«Θα ‘θελα κι εγώ να μην πω τα χιλιοειπωμένα, αλλά οι μέρες αυτές με κάνουν να θέλω να μοιραστώ τη σκέψη μου όλο και πιο έντονα. Λίγες μόνο μέρες μείνανε για το άνοιγμα των σχολείων και το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς. Κι ενώ όλοι οι γονείς τρέχουν να εξοπλίσουν τα παιδιά τους με όλα τα “απαραίτητα” εφόδια (καινούργια τσάντα, καινούργια κασετίνα, κ.ά.), για να επαναπαυτούν και εν τέλει να πουν “ουφ, πάνε και τα σχολικά, τελειώσαμε”, ας τινάξουμε λίγο το σώμα απ’ τον πουπουλένιο καναπέ μας κι ας θυμίσουμε στο μυαλό πως πέρα από ‘μας υπάρχουν και κάποιοι άλλοι.
Είναι κάτι παιδιά εκεί έξω που θα έρθουν φέτος στο σχολείο με τρύπιο παντελόνι, με την ίδια τσάντα και την ίδια κασετίνα. Είναι κάτι παιδιά που κουβαλάνε στη φθαρμένη τσάντα τους τα ίδια όνειρα που κουβαλάνε και τα δικά μας παιδιά στην ολοκαίνουργια γυαλιστερή τους τσάντα.
Προτού λοιπόν αρχίσετε να μιλάτε στα παιδιά σας για όλα εκείνα τα σχολικά πράγματα που μοιάζουν τόσο “δεύτερα”, φροντίστε πρώτα να τα πάρετε μια τρυφερή αγκαλιά και να τα προετοιμάσετε λέγοντάς τους πως τα ματάκια τους φέτος ίσως δουν σε μια γωνιά ένα παιδί να ψάχνει για λίγη αγάπη και που έχει τον φόβο της κοροϊδίας ριζωμένο στην καρδούλα του.
Φροντίστε να τους εξηγήσετε πώς μοιάζει ο σεβασμός και η αποδοχή. Αν ο καθένας μας πράξει αυτό με το δικό του παιδί …πού ξέρετε; Ίσως σώσετε την ψυχή …ή μάλλον ας το πω πιο καθαρά …ίσως σώσετε τη ΖΩΗ ενός παιδιού που ελπίζει σ’ ένα καλύτερο αύριο.
