Όσο πιο μικρός καταλάβεις πόσο μικρή είναι η ζωή, τόσο πιο μεγάλος θα προλάβεις να γίνεις.
Σκεφτείτε το λίγο αυτό: Αλήθεια αντιλαμβανόμαστε πόσο μικρή είναι η ζωή; Ότι ο χρόνος της είναι μία ανάσα μέσα στην αιωνιότητα… Για αυτό εξάλλου δεν ακούμε πολύ συχνά τους μεγαλύτερους να λένε ότι νιώθουν ακόμα νέοι… Γιατί μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου, το πέρας της δικής τους ηλικίας μοιάζει με ταινία μικρού μήκους!
Δεν μας φτάνει ο χρόνος για να μεγαλώσουμε μέσα μας, είμαστε ακόμα σαν μικρά παιδιά. Και αυτό είναι υπέροχο αρκεί να το συνδυάζουμε με μία στοιχειώδη ωριμότητα… μία μορφή κοινωνικής προσαρμογης που θα μας επιτρέπει ταυτόχρονα ”και να νοιώθουμε μέσα μας παιδιά και να μπορούμε την ίδια στιγμή να συμπεριφερόμαστε υπεύθυνα και ώριμα στις σχέσεις μας”.
Ας έχουμε οδηγό λοιπόν την τρέλα της νιότης και συνοδηγό την ωριμότητα που μας δίνει η εμπειρία της ζωής – και ας είναι αυτός ο συνδυασμός των δύο βασικών ψυχικών μας συστατικών…
Τρελοί και ώριμοι όπως λέμε ελεύθεροι και ωραίοι, αναρχικοί και ενσυνείδητα συντεταγμένοι. Γιατί, ΝΑΙ! όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό, μπορούμε να είμαστε και ελεύθεροι και υπεύθυνοι.
Και τότε νομίζω πως μπορούμε να λεγόμαστε μεγάλοι…! (οτι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα…)
Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος _ Ψυχοθεραπευτής, Σύμβουλος Γάμου & Οικογένειας
Πηγή: xidaras.gr
