«Μη φοβάσαι, χάιδεψε το σκυλάκι!»
«Μην ντρέπεσαι, πες μου πως σε λένε!»
Ο μικρός Χρήστος έχει ακούσει πολλές φορές τέτοιες φράσεις στο δρόμο, στα πάρκα, στις πλατείες, παντού.
Εκεί που παρατηρεί τον σκύλο, που προσπαθεί να δει τι κάνει, πως κινείται, πως φέρεται, που προσπαθεί να γνωρίσει και να επικοινωνήσει με το δικό του τρόπο με μια άλλη ζωντανή ύπαρξη, έρχεται μια φωνή που του λέει: «Μη φοβάσαι». Κι εκεί που στέκεται και δεν λέει το όνομά του, γιατί μπορεί να μην έχει όρεξη, ή να μη θέλει, έρχεται μια φωνή που του λέει «Μην ντρέπεσαι».
Μα γιατί;
Γιατί διαβάζουμε την παιδική συμπεριφορά σαν φόβο ή σαν ντροπή;
Γιατί προκαταβάλλουμε το πώς νιώθει ένα παιδί;
Γιατί το βάζουμε στη διαδικασία να αρχίσει να σκέφτεται ότι φοβάται ή ότι ντρέπεται, ενώ μπορεί να μη φοβάται, μπορεί να μην ντρέπεται;
Άλλα παιδιά χοροπηδάνε παρέα με τα ζώα, και τρέχουν ξοπίσω τους, και τα αγκαλιάζουν και τα φιλάνε. Κι άλλα παιδιά θέλουν να τα δουν πρώτα καλά, να τα παρατηρήσουν, να επικοινωνήσουν με το δικό τους ρυθμό. Κι ίσως ακόμα να μη θέλουν να τα πλησιάσουν εκείνη τη στιγμή.
Και κάποια παιδιά δεν λένε το όνομά τους σε όλους, γιατί δεν νιώθουν άνετα, ή είναι κουρασμένα, ή γιατί πολύ απλά δε θέλουν.
Ας μην προκαταβάλλουμε το πώς αισθάνονται. Ας μην τους βάζουμε σώνει και καλά στο μυαλό τη λέξη φόβο, τη λέξη ντροπή. Και πάνω απ’ όλα ας μην τους ζητάμε να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς. Ας τα αφήσουμε να βάλουν τις δικές τους λέξεις στα αισθήματά τους, να εκφράσουν αυτό που πηγάζει από μέσα τους χωρίς να παρέμβουμε με τη δική μας ανάγνωση.
Ας τα αφήσουμε να κάνουν αυτό που νιώθουν, αυτό που αισθάνονται, αυτό που θέλουν.
Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να χαϊδέψουν σώνει και καλά ένα σκυλάκι, ούτε να πούνε σώνει και καλά το όνομά τους.
Ας τα σεβαστούμε.
Κι ας τα αφήσουμε να ζήσουν με τους δικούς τους όρους.
Όσο προλαβαίνουν.
Πηγή: www.paidikokouti.gr
