Ως παιδί έφαγα πάρα πολλές τιμωρίες…
Πλήρωσα για όλα τα παιδικά μου λάθη λες και έπρεπε να γεννηθώ με την γνώση ενός ενήλικα…
Για τους καλούς βαθμούς που δεν έφερα στο σπίτι!
Για το ρούχο που χάλασα πέφτοντας!
Για τον θόρυβο που έκανα παίζοντας!
Για τα χέρια που δεν έπλυνα όταν γύρισα από έξω!
Κάθε λάθος και μια τιμωρία…
Κάθε παιδική ανυπακοή και ένα καψόνι…
Και τώρα που μεγάλωσα το βλέπω γύρω μου ξανά!
Λες και ένα παιδί μπορεί να μάθει μόνο αν τιμωρηθεί…
Άμα πέσεις από το ποδήλατο, θα φας ξύλο!
Άμα δεν πλύνεις τα χέρια σου, δεν θα φας μέχρι το βράδυ!
Άμα τρυπήσεις την μπλούζα σου, δεν θα σου αγοράσω άλλη ποτέ!
Άμα δεν γράψεις καλά στο τεστ, δεν θα βγεις έξω για ένα μήνα!
Τις τιμωρίες δεν τις καταλάβαινα ούτε ως παιδί ούτε ως ενήλικας. Πάντα πίστευα πως υπάρχει άλλος τρόπος για να μάθουμε σε ένα πλασματάκι τι επιτρέπεται και τι όχι!
Η τιμωρία λύνει το πρόβλημα προσωρινά και ποτέ σε βάθος. Σε βάθος μένει μόνο η αντίδραση και τα κατάλοιπα! Προκαλεί στο παιδί απλά φόβο και δεν του διδάσκει στην ουσία τίποτα…
Κι έτσι όταν μεγαλώσει και δεν θα φοβάται πια τον μπαμπά και τη μαμά, θα πάει κόντρα σε όλα τα «μη» που άκουσε…
Και δυστυχώς ένα παιδί που τιμωρήθηκε πολύ, μεγαλώνοντας θα γίνει άλλος ένας τιμωρός, είτε προς τον εαυτό του είτε στα πιο αδύναμα πλάσματα από αυτό…
Τα παιδιά θέλουν εξηγήσεις και όχι τιμωρίες για να μπορούν και ως ενήλικες να έχουν μέσα τους ισορροπίες…
Κίκκα Ουζουνίδου – Συγγραφέας
